Vind je het spannend om een afspraak te maken? Of ben je gewoon nieuwsgierig bij wie je terechtkomt? Laat mij dan de eerste stap in de kennismaking zetten. Ik ben Else Rozema, stottertherapeut.
Else Rozema
Opleiding en vorming
Als tiener paste ik op een doof jongetje. Daardoor leerde ik het vak van logopedist kennen. Dat wilde ik graag gaan doen!
In 1985 studeerde ik als logopedist af aan de Hogeschool Nijmegen. Daarna werkte ik enkele jaren als logopedist, maar ik had het gevoel dat ik bij kinderen die stotterden met lege handen stond. Daarom begon ik in 1991 aan de vervolgopleiding tot stottertherapeut, bij de Tweede fase-opleiding Stottertherapie bij de Hogeschool Rotterdam.
Tussen 1993 en 1998 werkte ik met veel plezier en voldoening als stottertherapeut.
Daarna volgde een periode waarin ik als jonge moeder een nieuw evenwicht moest vinden. In 2003 ging ik weer aan het werk, als allround logopedist in een eigen praktijk en in het speciaal basisonderwijs.
In 2007 kreeg ik de kans om weer stottertherapie te gaan geven. Met bijna 20 jaar ervaring voel ik me daarin nu meer dan ooit op mijn plaats.
Mijn deskundigheid houd ik op peil door regelmatig vervolgcursussen te volgen (klik hier voor een overzicht) en door actief mee te draaien in een landelijke intervisiegroep van stottertherapeuten, waarin we veel van elkaars praktijkervaringen leren.
Visie en motivatie
Toen ik eenmaal stottertherapeut was geworden, realiseerde ik me langzaam maar zeker dat ik meer verwant ben met mensen die stotteren dan ik eerder besefte. Als kind en als tiener was ik erg verlegen geweest, ik durfde amper mijn mond open te doen. Die verlegenheid is gelukkig over gegaan. En ik werd me ervan bewust hoe wezenlijk het is om je te kunnen uitspreken, om naar buiten te kunnen brengen wat er in je leeft en speelt. Om tot bloei te komen en jezelf in alle kleurrijkheid te laten zien! Je mag je uitspreken, ook als je daar soms moeite mee hebt. Je mag je uitspreken, hoe dan ook.
IJsberg
Als ik werk met mensen die stotteren, werk ik met de vloeiendheid van het spreken – de buitenkant – en met de binnenkant, met wat er gebeurt binnen in de persoon die stottert. Het beeld van de ijsberg helpt om het te verduidelijken: het deel boven water zie je, het deel onder water niet. Gedachten van schaamte over het eigen spreken, of angst om te spreken, dat is allemaal onzichtbaar. Als het lukt om het deel onder water te laten smelten, dan wordt het deel boven water ook kleiner. Dat wil zeggen: daar kun je dan makkelijker mee omgaan.
Juist dat werken aan die twee kanten vind ik interessant. Daardoor vind ik het na al die jaren nog altijd even boeiend. Het blijft – door de combinatie van buiten- en binnenkant – steeds weer uitdagend om voor elke cliënt de passende mix te vinden.
Gelijkwaardigheid
Ik werk graag sámen met cliënten. Ik geloof sterk in de gelijkwaardigheid van cliënt en therapeut, ik ben als therapeut ook niet perfect. Wat helpt je in je onvolmaaktheid om psychisch flexibel te zijn en het ongemak te verduren? Dat is iets wat ieder mens moet leren.
Het is mooi om te zien hoe mensen leren anders met hun stotteren of broddelen om te gaan, anders om te gaan met wat er is, door mindful naar zichzelf te kijken, met compassie en mildheid. Om zo de kracht te vinden om te handelen vanuit wat jij belangrijk vindt en dan vrijuit te kunnen spreken. Daar wil ik graag bij helpen.